กาลครั้งหนึ่ง มีเจ้าเต่าตัวหนึ่ง เดินต้วมเตี้ยม ๆ เพื่อที่จะไปยังแหล่งอาหารของมัน ระหว่างทางได้เจอกับเจ้ากระต่ายที่นั่งอยู่ริมหญ้าข้างทาง
จู่ ๆ เจ้ากระต่ายก็หัวเราะขึ้นมา จนเจ้าเต่าต้องหยุดเดินและหันไปมอง
“โฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำไมเจ้าเดินได้ต้วมเตี้ยมขนาดนี้เนี่ย”
ด้วยนิสัยของเจ้ากระต่ายเป็นคนที่ทนงในความสามารถของตัวเอง จึงคิดแผนที่จะทำให้เจ้าเต่าได้อับอาย
“ข้าคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว เจ้ามาแข่งวิ่งกับข้าดีกว่า”
เจ้าเต่าก็รับคำท้าทันทีอย่างไม่ลังเล
“ได้สิ ข้ามั่นใจว่าข้าต้องชนะเจ้าได้แน่ ๆ แม้ว่าเจ้าจะวิ่งเร็วกว่าข้าก็ตาม”
เจ้ากระต่ายก็ได้แต่นั่งจินตนาการว่าเต่าวิ่งเข้าเส้นชัย ด้วยสีหน้างง ๆ
เมื่อเจ้ากระต่ายมองไม่เห็นทางว่าเต่าจะชนะตนเองได้อย่างไร จึงพูดกับเจ้าเต่าด้วยน้ำเสียงปนเย้ยหยัน
“เจ้าเนี่ยนะ จะชนะข้า ดีแต่พูดล่ะสิไม่ว่า แต่เอาเถอะเดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะเร็วกว่ากัน”
เจ้าเต่ายังคงมีความสงสัยอยู่ว่าใครจะเป็นกรรมการตัดสินให้สำหรับการแข่งขันวิ่งครั้งนี้ จึงได้ถามเจ้ากระต่าย
“แล้วใครจะเป็นผู้ตัดสิน และให้รางวัลแก่ผู้ชนะล่ะ?”
เจ้ากระต่ายตอบเจ้าเต่าด้วยความมั่นใจ
“ข้าจะให้สุนัขจิ้งจอกมีความยุติธรรมและมีความฉลาดเป็นผู้ตัดสิน”
“โอเค ข้าตกลงตามนั้น”
เจ้าสุนัขจิ้งจอก กรรมการตัดสินยืนถือธงพร้อมทำหน้าที่ในทันที
“เจ้าสองตัวพร้อมรึยัง?”
เจ้าสุนัขจิ้งจอกได้แต่ยืนมองเจ้าเต่าที่คลานไปอย่างต้วมเตี้ยม
เจ้ากระต่ายยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป และยังคงมั่นใจในความเร็วของตัวเอง
ในขณะที่เจ้าเต่าก็ยังคงคลานต่อไปอย่างไม่ย่อท้อเช่นกัน
แต่จู่ ๆ เจ้ากระต่ายก็หยุดวิ่งขึ้นมาซะดื้อ ๆ มันคิดอะไรอยู่นะ
เอ๊ะ!…อย่าบอกนะว่า…
“เจ้าเต่าคงยังไม่ถึงไหนหรอกมั้ง ยังไงเราก็วิ่งเร็วกว่าอยู่แล้ว ของีบสักพักแล้วกัน”
และแล้วกระต่ายก็เผลอหลับไป
เจ้ากระต่ายเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นมายังคงงัวเงียอยู่
“นี่ข้าหลับไปเลยเหรอเนี่ย แต่ไม่เป็นไร เจ้าเต่ายังคงมาไปไม่ถึงไหนแน่ ๆ”
เจ้ากระต่ายยังคงย่ามใจ มั่นใจในตัวเองว่าจะต้องเป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้ จึงไม่ได้มีทีท่ารีบร้อนอะไร
ในที่สุดเจ้ากระต่ายก็วิ่งไปจนเห็นเจ้าสุนัขจิ้งจอกยืนถือธงแดงอยู่ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทำให้เจ้ากระต่ายผิดหวังและเสียใจเป็นอย่างมาก
“เย้…ใกล้ถึงแล้ว ในที่สุดเราก็ ห๊ะ!…ไม่นะ”
เพราะท้ายที่สุดแล้วผู้ชนะในการแข่งขันวิ่งครั้งนี้คือ เจ้าเต่า ผู้ที่คลานต้วมเตี้ยมแต่ไม่เคยหยุดคลานเลยนั่นเอง
“ใกล้ถึงเส้นชัยแล้วเจ้ากระต่าย สู้ ๆ น้า”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้ว่าคน ๆ หนึ่งจะมีความสามารถสักแค่ไหน แต่ถ้าหากขาดความกระตือรือร้นก็อาจส่งผลเสียได้ กลับกัน แม้คน ๆ หนึ่งจะไม่มีความสามารถเท่า แต่หากเขามีความจริงจังและอดทน เขาก็สามารถชนะได้
“เจ้าเต่า…เจ้าชนะข้าจริง ๆ ด้วย (พูดด้วยความเหนื่อยหอบ)”
คติสอนใจ เรื่อง กระต่ายกับเต่า
การเป็นคนที่มีสามารถ แต่หากขาดความกระตือรือร้นก็อาจส่งผลเสียได้ กลับกันแม้บางคนอาจมีความสามารถไม่มากเท่า แต่หากมีความกระตือรือร้น จริงจัง และอดทนก็สามารถเอาชนะคนที่มีความสามารถได้