...ต่อ... "เฮอร์ไมโอนี่..." มันเหมือนความฝันก็ไม่ปาน เธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นแค่ผมเผลอหลับไปแล้วฝันหรือว่ามันคือเรื่องจริงกันแน่...ผมไม่รู้จริงๆ "คิดถึงฉันมั้ย" เธอพูดกับผมด้วย แต่ถ้ามันเป็นแค่ฝันจริงๆ ผมขอร้อง...อย่าเพิ่งปลุกผมเลย... "ทำไมเงียบ?" "คิดถึงสิ..." ผมตอบคำถามของเธอ "ตอนนี้ฉันอาจจะแค่หลับแล้วก็ฝันไป ส่วนภาพของเธอที่อยู่ตรงหน้าฉันก็อาจจะเป็นแค่จิตปรุงแต่งของฉันที่คิดถึงเธอมากเกินไป แล้วอีกไม่นานฉันก็ต้องตื่นแล้วเธอก็คงจะหายไป..." เธอเอื้อมมือมาแตะที่แก้มของผมเบาๆแล้วค่อยๆเขย่งขึ้นมาจูบผมอย่างแผ่วเบา "ยังเป็นฝันอยู่รึเปล่า" สัมผัสผมได้ จูบผมได้ขนาดนี้ ผมว่าคง... "ไม่ใช่ฝันแล้ว" ผมดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่น เธอกลับมาแล้ว ผมไม่ได้ฝันไป เธอกลับมาแล้วจริงๆ [Hermione Part] งงล่ะสิว่าฉันกลับมาได้ยังไงทั้งที่ตายไปตั้งห้าปีแล้วแท้ๆ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันแค่รู้สึกเหมือนได้นอนหลับไปโคตรจะนาน รู้สึกตัวอีกทีฉันก็มาอยู่หน้าบ้านที่ฉันไม่รู้จัก พอฉันลองกดกริ่งดูก็พบกับสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ใครจะไปรู้ว่าคนที่เดินมาเปิดประตูให้ฉันจะเป็นเดรโก "เข้าบ้านก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้เธอฟังเยอะแยะเลย" ฉันเดินตามเขาเข้ามาในบ้าน ท่าทางเขาจะดีใจมากที่ได้เจอฉัน(อีกครั้ง) ฉันก็ไม่ต่างกันหรอก แค่ฉันไม่ต้องรู้สึกหดหู่แล้วก็คิดถึงคนที่รักมาตลอดห้าปีเหมือนเขา "นี่บ้านนายหรอ?" ฉันถามอย่างสงสัย เพราะนอกจากบ้านหลังนี้จะดีไซน์สวย ไม่มืดทึบเหมือนคฤหาสน์หลังเก่าของเขา สะอาดเป็นระเบียบแล้ว ยังมีหนังสืออีกด้วย แถมยังเป็นหนังสือที่ผู้หญิงเขาอ่านกันอีกด้วย พูดง่ายๆว่าไม่เหมือนบ้านผู้ชายเลย ยิ่งเป็นผู้ชายแบบเขาด้วย "นายอ่านหนังสือประเภทนี้ด้วยเหรอ" "นั่นของเจน ไม่ใช่ของฉัน" เขาบอก ถึงจะบอกว่าของเจนก็เถอะ แต่เจนอ่านอะไรแบบนี้ด้วยหรอ แต่ก็นะ... มันผ่านมาตั้งห้าปีแล้วนี่เนอะ เธอคงไม่ใช่เด็กสี่ขวบแล้วล่ะ "แล้วเจนล่ะ" สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันทีที่ฉันถามถึง หรือว่าพ่อแม่ผู้ปกครองเธอจะมาพากลับไปแล้ว "มีอะไรรึเปล่า" "ไม่อยู่แล้ว..." ห้ะ!? ไม่อยู่แล้ว หมายความว่าไง หมายถึงอะไร เธอไปไหน "อยู่ๆก็หายไปก่อนที่เธอจะมา ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น พอเจนหายไป เธอก็มา" "..." มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ มีทฤษฎีเล่มไหน หน้าไหน บรรทัดไหนมั้ยที่จะมาอธิบายเรื่องพวกนี้ให้ฉันได้ "น่าเสียดายเนอะ ฉันคงไม่ได้เจออีกแล้วสิ" "ก็ไม่แน่นะ" เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงกวนนิดๆ แล้วมองมาทางฉันด้วยสายตาเป็นประกายก่อนที่จะหลบตาฉัน "ก่อนไปเจนพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ แล้วก็ให้ฉันสัญญาว่าเธอจะต้องได้กลับมาอีก แล้วฉันก็ตอบตกลงไปแล้วด้วย เธอไม่คิดบ้างหรอว่าเธออาจจะกลับมาในฐานะ...ลูกของเรา" "ทะลึ่ง!" ฉันเพิ่งจะได้กลับมายืนตรงนี้ใหม่เมื่อกี้นี้เอง แล้วตานี่มาอะไรเนี่ย "อะไร... ก็มันจริงนี่ หรือเธอไม่อยากให้เจนกลับมา?" ถ้าถามฉันว่าอยากมีลูกมั้ย ฉันก็คงตอบว่าเฉยๆ มีก็ดี ไม่มีก็ได้ แต่ถ้าลูกของฉันเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆแบบเจนล่ะก็...มันก็น่ามีอยู่นะ "ไม่ได้นะ ฉันสัญญากับเจนแล้ว ถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะก็..." "ก็นายคิดข้ามขั้นนี่ เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย นายก็คิดจะมีลูกซะแล้ว" อย่าหาว่าฉันรีบเลย ชีวิตคนเรามันไม่ได้ยาวนักหรอก เรื่องนี้ฉันได้เรียนรู้ด้วยตัวเองเลย ผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว ฉันอุตส่าห์ได้กลับมา ส่วนเขาก็ไม่ได้มีใครใหม่นี่ "งั้นเราแต่งงานกัน" ห้ะ! หืม? อะไรเนี่ย แบบนี้ก็ได้หรอ "อะไรของนายเนี่ย! ไม่โรแมนติกเลย" ก็พูดไปงั้นแหละ ถ้าเป็นเขายังไงฉันก็แต่ง...ขอแค่เป็นเขา "งั้นเดี๋ยวไปขอพ่อกับแม่เธอให้" พูดถึงพ่อกับแม่ฉัน ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะมีความสุขดีรึเปล่า "ฉันไม่มีพ่อกับแม่แล้ว เขาลืมฉันกันไปหมดแล้ว..." ใช่...ฉันเป็นคนทำเอง ในวันนั้นฉันแค่ต้องการให้พวกเขาปลอดภัย แม้ว่าวันนี้ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง แล้วนี่มันก็ผ่านมานานแล้วด้วย ใครจะไปจำฉันได้ ตอนนี้ฉันก็เหลือแค่เขากับเพื่อนๆที่ตอนนี้ก็คงจะมีชีวิตที่ดีกันไปหมดแล้ว "ฉันก็เคยทำให้เธอลืมฉันไป แต่เธอก็กลับมาจำฉันได้ไม่ใช่หรอ" นั่นมันก็ถูก แต่มันอาจจะไม่ใช่กับพ่อแม่ฉันก็ได้ พวกท่านเป็นแค่คนธรรมดานี่นา "ลองดูหน่อยมั้ยล่ะ" เขายื่นมือออกมาให้ฉันจับ ฉันก็อยากจะทำให้พ่อกับแม่ฉันกลับมาจำฉันได้นะในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันก็จบลงไปหมดแล้ว แต่ถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะ ถ้าพ่อกับแม่ฉันจำฉันไม่ได้จริงๆล่ะ ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันจะทำยังไง... "กลัวเหรอ..." เดรโกถาม ใช่...ฉันกลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง "ทุกอย่างจะต้องไม่เป็นไร อย่างน้อยเธอก็ยังมีฉัน" ฉันเดินไปจับมือเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่ฉันกับเขาจะหายตัวมาที่บ้านของฉัน สถานที่ที่ฉันคิดถึงที่สุด พ่อกับแม่ฉันอยู่ไหนกันนะ "อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ กลับมาแล้วเหรอลูก" แม่ของฉันทักขึ้นในขณะที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในบ้าน ฉ...ฉันว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ก็ฉันลบความทรงจำแม่ฉันไปแล้วนี่นา "กินอะไรมารึยัง" "แม่..." "อะไรกัน ลูกเพิ่งจะกลับมาเอง" พ่อก็ด้วยหรอ ฉันหันไปมองหน้าเดรโก เขาก็ทำหน้างงๆเหมือนกับฉัน "ไปอาบน้ำก่อนไป พ่อจะได้คุยกับว่าที่ลูกเขยพ่อด้วย" "ค่ะ..." ฉันตอบแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างงงๆ ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งสิ้น ทุกอย่างมันดูงงๆไปหมด แต่ห้องฉันนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ของทุกชิ้นยังคงวางอยู่ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย... [Draco Part] "เอ่อ..." ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับพ่อของเฮอร์ไมโอนี่ ก็มีหลายเรื่องเหมือนกันที่อยากจะถาม "จะเอาเรื่องไหนก่อนล่ะ จะขอเฮอร์ไมโอนี่ก่อน หรืออยากรู้ว่าฉันจำได้ยังไงก่อน" ว่าที่พ่อตาเขาถามผม "เรื่องที่สองครับ" ผมขอแก้ข้อข้องใจเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน จะได้เอาไปเล่าให้เฮอร์ไมโอนี่ฟังด้วย รายนั้นคงจะอยากรู้เรื่องมากกว่าผมเสียอีกมั้ง "เธอมาหาเรา...นาร์ซิสซา มัลฟอย" แม่ผม...แม่ผมมาที่นี่หรอ "เธอฟื้นความทรงจำให้เรา ทำให้เราจำได้ว่ามีลูกสาวตัวแสบที่คิดอะไรแปลกๆแล้วก็ทำอะไรแผลงๆแบบที่คนอื่นเขาไม่ทำกัน" "เอ่อ...แล้วอีกเรื่องนึง..." ผมเริ่มเปิดประเด็น "เอาไปเถอะ เราคุยกับพ่อแม่นายแล้ว เขามาขอลูกสาวฉันให้นาย ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรา" สรุปคือผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้ว? "ดูแลให้ดีๆแล้วกัน แม่หัวฟูตัวแสบนั่นน่ะ" "ครับ" ผมตอบรับ ผมดูแลเธอดีแน่นอน รับประกันได้เลย ไม่ต้องห่วง พ่อแม่ผมนี่ก็เก่งเนอะ หยั่งรู้อะไรไปหมดซะทุกเรื่อง ทำอะไรไว้ผมเยอะแยะไปหมด ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยเนี่ย หลังจากที่คุยกับพ่อของเฮอร์ไมโอนี่เสร็จ ผมก็นั่งรอคุณเธออีกสักพัก(ใหญ่ๆ) รอเธอลงมาแล้วค่อยขอเธอแต่งงาน หวังว่าเธอจะยอมนะ "เดรโก..." เสียงดังมาจากข้าหลังผม เสียงนั่น...เสียงแม่ผมนี่ ผมรีบหันกลับไปหาต้นเสียงก็ปรากฏว่าเป็นแม่ผมจริงๆด้วย ผมเดินเข้าไปกอดแม่ผมด้วยความดีใจ ห้าปีแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่วันนั้น...วันที่ใครๆก็ต่างทิ้งผมไป... "เป็นยังไงบ้างลูกแม่" แม่ผมถามพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ "สบายดีครับ" ตอนนี้ผมดีใจมากๆ พูดอะไรไม่ออกเลย "แม่ไปอยู่ที่ไหนมา จะกลับมาอยู่กับผมมั้ย" "คงไม่หรอกลูก แม่กำลังหนีอยู่นะ" หนีมาตั้งห้าปีแล้ว มันยังไม่พออีกรึไง แล้วเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะกลับมาอยู่กับผมอีกซักที "แม่ไม่รู้หรอกนะว่าแม่ต้องหนีอีกนานแค่ไหน แต่พอถึงวันนั้นแม่จะไปหาลูกนะ มันจะต้องมีสักวันที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง" "บ้านผมอยู่ที่..." ผมบอกที่อยู่บ้านผมไป เผื่อแม่จะแวะเวียนไปหาผมบ้าง "สัญญานะว่าแม่จะไปหาผมบ้าง ไม่ต้องบ่อย ไม่ต้องทุกวันก็ได้" "โอเค ไว้แม่จะไปหานะ" แม่ผมตกลงแล้ว ผมรู้ว่าแม่ผมก็คงไม่ได้มีเวลาว่างมาหาผมเยอะนักหรอก "เดรโก ทำอะไรอยู่น่ะ" เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาหาผม แล้วก็ได้เจอกับแม่ของผมเข้าพอดี "คุณนายมัลฟอย..." "เรียกอะไรอย่างนั้น ว่าที่ลูกสะใภ้" หืม?... ยังไม่ทันไรเลย เริ่มสนิทสนมกันซะแล้ว รู้สึกว่าสองคนนี้เพิ่งจะเคยคุยกันครั้งแรกเองไม่ใช่หรอ ผมคงต้องปล่อยให้แม่ผั...แม่ว่าที่สามีกับลูกสะใภ้คุยกันสินะ "ไหนเรียกแม่ซ" "ค่ะ...คุณแม่" เฮอร์ไมโอนี่เรียกแม่ผมว่าแม่อย่างขัดๆหน่อย ก็เพิ่งจะคุยกันครั้งแรกเองนี่นา แค่ครั้งแรกก็โดนให้เรียกแม่ซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ชิน ช่างน่ารักจริงลูกสะใภ้แม่ผมเนี่ย "น่ารักจริงๆ ยังไงแม่ก็ฝากดูแลลูกชายแม่ด้วยนะ" จริงๆมันต้องเป็นผมสิที่ต้องดูแลเธอ แม่พูดกับเธอจบก็หันมาพูดกับผม "เราเองก็เหมือนกัน ดูแลให้ดีๆล่ะ พลาดคนนี้ไปไม่มีที่ไหนอีกแล้วนะ แล้วโรงแรมที่พ่อเขาสร้างให้น่ะ ดูแลให้ดีๆนะ พ่อเขายกให้ถือซะว่าเป็นของขวัญวันแต่งงาน ขาดเหลืออะไรก็ดึงเงินออกมาใช้ได้นะลูก แม่ต้องไปแล้วนะ" แล้วแม่ผมก็หายตัวไป ถึงจะได้เจอกันแค่แป๊บเดียวแต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่ผมก็มาหาผมอีก ทีนี้ก็กลับมาถึงเรื่องของผมกับเฮอร์ไมโอนี่ เอ๊ะ...หรือต้องเปลี่ยนเป็นคำว่าเรื่องของเรา ผมถอมสร้อยที่ห้องคอผมไว้ออกมา แล้วเอาแหวนที่ร้อยอยู่ออกมาวงนึง "ขอมือหน่อยได้มั้ย" พอเธอยื่นมือออกมาให้ผม ผมก็สวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ "อะไรของนายเนี่ย" ไม่รู้ว่าแกล้งโง่หรือตั้งใจจะแกล้งผมกันแน่ ใส่แหวนขนาดนี้นี่ยังไม่รู้อีกหรือไงว่าผมกำลังจะทำอะไร "แต่งงานกันนะ" ไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน ในเมื่อผู้ใหญ่ก็คุยกันแล้ว ก็เหลือแค่เด็กๆอย่างเรานี่แหละ หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็เหลือแค่รอเธอตอบตกลงนี่แหละ "เดี๋ยวฉันซื้อแหวนดีๆสวยๆให้ใหม่ ตอนนี้ใส่วงนี้ไปก่อนนะ" เธอดึงมือของเธอออกจากมือผม "ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับนาย" "อ้าว...ทำไมล่ะ" ผิดคาดแฮะ ไปต่อไม่เป็นเลยทีนี้ ทำไมเธอไม่ยอมแต่งงานกับผมล่ะ? "พ่อแม่ฉันคุยกับพ่อแม่เธอแล้วนะ ฉันก็คุยแล้ว..." "ก็มันไม่โรแมนติก" ห้ะ!? อะไรนะ!? ไม่โรแมนติก "ก็อยู่ๆนายก็มาสวมแหวนให้ฉันแล้วก็ขอฉันแต่งงานเนี่ยนะ ความโรแมนติกมันอยู่ตรงไหนหรอ ฉันน่ะเรื่องมากนะ..." ผมมองไปรอบๆบ้าน มองหาอะไรที่พอจะสร้างความโรแมนติกอันเป็นที่น่าพึงพอใจให้กับเธอ เธอจะได้ประทับใจไปอีกนานแสนนาน ไม่มีวันลืม เธอจะได้เอาไปเล่าให้ลูกฟังต่อๆไปได้ด้วยว่าพ่อขอแม่แต่งงานยังไง และแล้วผมก็ไปสะดุดอยู่ที่เปียโนหลังหนึ่ง ผมจูงเธอมาที่เปียโน ก็คงไม่มีอะไรโรแมนติกไปกว่านี้แล้วล่ะ ผู้ชายธรรมดาอย่างผมมันก็มีปัญญาทำได้แค่นี้แหละ แต่ผมจะทำมันให้ดีที่สุด จะดูแลเธอให้ดีที่สุด ต่อให้ผมไม่มีอะไรเลย ก็อย่างที่ผมเคยบอกไป สำหรับเธอผมมันก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง ไม่ใช่มหาเศรษฐี ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ ไม่มีเวทมนตร์ ไม่ใช่คนยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เจ้าชาย ไม่ใช่อัศวิน ไม่ใช่ผู้วิเศษ... "...ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชาย ที่ใจมั่นรักเธอ... ...ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีราชรถเลิศเลอ แต่ฉันมีใจพิเศษ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ... ...โอบกอดฉันไว้ หลับตาผ่อนคลายให้สมฤดี เราจะบินหนี ข้ามน้ำทะเลและแดนกว้างใหญ่ ดาวพราวดังฝัน กลางคืนยาวนานรานหัวใจ ปล่อยความเหงาไป ทอดทิ้งใจ รักจะพาแต่เราไปสองคน... ...ฉันไม่ใช่คนยิ่งใหญ่ ร่ำรวยจ่ายเงินเร็วร้อนแรง ไม่มีอำนาจใด ประหนึ่งเจ้าชายจะสำแดง มีเพียงหัวใจ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ..." "โรแมนติกพอมั้ย" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแป้นเชียว คงจะโรแมนติกแล้วก็น่าประทับใจพอใจเธอแล้วล่ะ "แล้วทีนี้แต่งงานกับฉันได้รึยัง?..." "...อืม..." YES!!! เธอยอมแต่งงานกับผมแล้ว หลายวันผ่านไป วันนี้แหละวันแต่งงานของผม ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...วันที่เราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆสักที ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่าผองเพื่อนของผมและเธอ ทุกคนตกใจแทบช็อคเมื่อรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่กลับมา "ทำไมจู่ๆนายถึงได้ลุกขึ้นมาแต่งงานก่อนฉันได้ล่ะมัลฟอย" แฮร์รี่ถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แน่ล่ะ...ก็ผมไปตัดหน้างานแต่งเขานี่นา เฮอร์ไมโอนี่ก็งงเหมือนกันที่อยู่ๆกลับมาอีกทีผองเพื่อนของเธอก็ต่างมีแฟนแล้วก็เตรียมลั่นระฆังวิวาห์กันหมด "เอาน่า ให้ๆเขาไปเถอะ เฮอร์ไมโอนี่อุตส่าห์ได้กลับมา" รอนตอบแฮร์รี่ โดยเฉพาะคู่นี้ รอนกับแพนซี่ เฮอร์ไมโอนี่เองก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปสนิทกันได้ยังไง "ไปได้แล้ว ได้ฤกษ์แล้ว" ผมยืนรอเฮอร์ไมโอนี่อยู่หน้าบาทหลวง แทบทนรอเวลาที่จะได้เจอเจ้าสาวของผมไม่ไหวแล้ว ตอนนี้มือผมเย็นเฉียบเลย ก็แต่งงานครั้งแรกนี่นา แต่ผมมั่นใจนะว่ามันจะมีแค่ครั้งเดียว แล้วนี่ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย แต่ถ้ามีอีกรอบล่ะก็ ขอให้เจ้าสาวเป็นคนเดิมก็แล้วกัน "ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็มา" บาทหลวงทักขึ้น คงจะเห็นผมตื่นเต้นเกินไปล่ะมั้ง "ยังไม่ทันเจอเจ้าสาวก็ตื่นเต้นซะแล้ว แบบนี้ฉันจะได้เห็นหน้าหลานฉันมั้ยเนี่ย" เบลสตะโกนแซวผม แล้วทุกคนก็พากันขำกันไปหมด ไอ้เบลส! ไอ้เพื่อนบ้า! นี่งานแต่งเพื่อนนะโว้ย! "เอ้าๆ เจ้าสาวจะมาแล้วนะ" ทั้งห้องกลับไปอยู่ในความสงบ แล้วดนตรีก็บรรเลงขึ้น ไม่นานนักเฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ในชุดเจ้าสาวก็เดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับพ่อของเธอที่เดินมาส่ง ผมรับช่วงต่อจากพ่อของเธอ วันนี้เธอสวยมาก เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกเลย ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่บาทหลวงพูดเลย ผมฟังแล้วผมก็ตอบเออออไป สายตาของผมถูกเฮอร์ไมโอนี่สะกดให้มองแต่เธอแล้ว แต่ผมก็สัญญาจากใจจริงนะ "วันนี้เธอสวยมากเลย รู้ตัวมั้ย" ผมชม ผมเคยคิดภาพเธอในชุดเจ้าสาวนะ แต่ภาพพวกนั้นก็สวยสู้เธอในวันนี้ไม่ได้เลย "ก็พอรู้อ่ะนะ" เกลียดในความมั่นนี้ ถ่อมตัวหน่อยก็ได้มั้ง "วันนี้นายก็หล่อมากเลยนะ" "ขอบใจ...เจ้าสาวของฉัน ฉันรักเธอนะ..." วันแต่งงานทั้งที บอกสักหน่อยแล้วกัน ถึงในวันต่อๆไปจะบอกเธอซ้ำไปซ้ำมาจนเธอเบื่อเลยก็เถอะ "อืม...รู้แล้ว" เธอตอบอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก ใครจะไปคิดว่า... "ฉันก็รักนาย..." เธอจะพูดคำนี้ออกมา แน่นอนว่าหลายปีต่อมาเราสองคนก็มีลูกด้วยกัน เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่าชัง ผมสีบลอนด์ทอง หน้าตาเหมือนผมเป๊ะเลย แต่มีดวงตาเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ พอจะเดาออกมั้ยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร? ใบ้ให้ก็ได้ ชื่อโหลๆหน่อย เปลี่ยนจากเรียกผมว่าพี่เป็นเรียกผมว่าพ่อ... "คุณพ่อขา" "ว่าไงครับเจน..." . . . ...The End...  ***จบกันไปแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้ แล้วไว้เจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเราจะได้พบกันค่ะ ขอบคุณเพลงเพีงชายคนนี้(ไม่ใช่ผู้วิเศษ) - ของใครหลายๆคนด้วยนะคะ*** |
เพียง ชาย คน นี้ ไม่ใช่ ผู้วิเศษ ep 34
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 ihoctot Inc.
