ถอดคำประพันธ์ พระอภัยมณี ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร 57%(70)57% found this document useful (70 votes) 370K views12 pagesDocument Informationclick to expand document information
1 Copyright© © All Rights Reserved Available FormatsDOCX, PDF, TXT or read online from Scribd Share this documentShare or Embed DocumentSharing Options
Did you find this document useful?57%57% found this document useful, Mark this document as useful 43%43% found this document not useful, Mark this document as not useful Is this content inappropriate?Report this DocumentDownload now SaveSave ถอดคำประพันธ์ พระอภัยมณี ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้... For Later 57%(70)57% found this document useful (70 votes) ถอดคำประพันธ์ พระอภัยมณี ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร Uploaded byUse Kung
1 Full descriptionSaveSave ถอดคำประพันธ์ พระอภัยมณี ตอนพระอภัยมณีหนีนางผีเสื้... For Later 57%57% found this document useful, Mark this document as useful 43%43% found this document not useful, Mark this document as not useful EmbedShare PrintDownload now Jump to Page You are on page 1of 12Search inside document You're Reading a Free Preview Buy the Full Version Reward Your CuriosityEverything you want to read. Anytime. Anywhere. Any device. No Commitment. Cancel anytime.  Share this documentShare or Embed DocumentSharing Options
Home Books Audiobooks Documents ช่วยถอดความหน่อยนะค่ะ ทำไม่ทันจิงๆค่ะ งานเยอะๆมากๆเพราะหนูอยู่ห้องเรียนพิเศษด้วย ช่วยหน่อยนะค่ะ ทำไม่ทันจิงๆ ด่วนมากเลยนะค่ะ จะต้องส่งวันจันทร์แล้ว ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ * ฝ่ายเงือกน้ำคำนับอัภิวาท ข้าพระบาททราบสิ้นทุกถิ่นฐาน อันน้ำนี้มีนามตามบุราณ อโนมานเคียงกันสีทันดร เป็นเขตแคว้นแดนที่นางผีเสื้อ ข้างฝ่ายเหนือถึงมหิงษะสิงขร ข้างทิศใต้ไปจนเกาะแก้วมังกร หนทางจรเจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา ไปกลางย่านบ้านเรือนหามีไม่ สมุทรไทซึ้งซึกลึกนักหนา แต่สำเภาชาวเกาะเมืองลังกา เขาแล่นมามีข้างอยู่ลางปี ถ้าเสียเรือเหลือคนแล้วนางเงือก ขึ้นมาเลือกเอาไปชมประสมศรี เหมือนพวกพ้องของเขารู้พาที ด้วยเดิมทีปู่ย่าเป็นมนุษย์ อายุข้าห้าร้อยแปดสิบเศษ จึงแจ้งเหตุแถวทางกลางสมุทร แม้นจะหนีผีเสื้อด้วยแรงรุทร์ เห็นไม่สุดสิ้นแดนด้วยแสนไกล แต่โยคีมีมนต์อยู่ตนหนึ่ง อายุถึงพันเศษถือเพทไสย อยู่เกาะแก้วพิสดารสำราญใจ กินลูกไม้เผือกมันพรรณผลา พวกเรือแตกแขกฝรั่งแลอังกฤษ ขึ้นเป็นศิษย์อยู่สำนักไม่ตักไษย ด้วยโยคีมีมนต์ดลวิชา ปราบบรรดาภูตพรายไม่กรายไป แม้นพระองค์ทรงฤทธิ์จะคิดหนี ถึงโยคีเข้าสำนักไม่ตักไษย เผื่อสำเภาเขาซัดพลัดเข้าไป ก็จะได้โดยสานไปบ้านเมือง แต่ทางไกลไม่น้อยถึงร้อยโยชน์ ล้วนเขาโขดคิรีรัตน์ขนัดเนื่อง กลางคงคาสาระพัดจะขัดเคือง จงทราบเบื้องบงกชบทมาลย์ แม้กำลังดังข้าจะพาหนี เจ็ดราตรีเจียวจึงจะถึงสถาน อสุรีมีกำลังดังปลาวาฬ ตามประมาณสามวันจะทันตัว ถ้าแก้ไขให้นางไปค้างป่า ได้ล่วงหน้าไปเสียบ้างจะยังชั่ว จะอาสาพาไปมิได้กลัว ชีวิตตัวบรรไลยไม่เสียดาย แต่พระองค์ทรงคิดให้รอบคอบ ถ้าเห็นชอบท่วงทีจะหนีหาย จึงโปรดใช้ให้องค์พระลูกชาย ไปหาดทรายหาข้าจะมาฟัง ฯ * พระแจ้งความตามคำเงือกน้ำเล่า ค่อยบันเทาทุกข์สมอารมณ์หวัง จึงว่าพี่มีคุณน้องสักครั้ง ให้ได้ดังถ้อยคำที่รำพรรณ ซึ่งลูกรักหักหาญให้ท่าโกรธ จงงดโทษทำคุณอย่างหุนหัน ช่วยไปปิดปากถ้ำที่สำคัญ จวนสายัณห์ยักษ์มาจะว่าเรา จึงบัญชาว่าเจ้าสินสมุทร ไปช่วยฉุดศิลาใหญ่ขึ้นให้เขา ขอษะมาตาปู่อย่าดูเบา ช่วยอุ้มเอาแกออกไปให้สบาย กับลูกน้อยค่อยพยุงจูงเงือกน้ำ มาปากถ้ำแลเห็นวลชลสาย หวนรำลึกตรึกตรองถึงน้องชาย พระฟูมฟายชลนาด้วยอาไลย แล้วให้ลูกเลิกศิลาเข้ามาปิด เห็นมิดชิดมั่นคงไม่สงไสย พระกลับมาตาเงือกเสือกลงไป ลงที่ในวังวลชลธาร ฯ * ฝ่ายผีเสื้อเมื่อขึ้นมาจากฝั่งน้ำ จะมาถ้ำเที่ยวหาพฤกษาหาร เก็บลูกไม้ใส่ห่อเห็นพอการ ทั้งเปรี้ยวหวานสาระพัดแล้วลัดมา เห็นหินปิดเปิดประคูหากว้าง นิมิตรอย่างนางมนุษย์เสนหา วรพักตรนารีศรีโสภา ลีลามาเข้าในห้องเห็นสององค์ วางลูกไม้ในห่อให้ลูกผัว ท้องของตัวเต็มท้องไม่ต้องประสงค์ พระทรงเลือกลูกมะทรางปรางมะยง ประทานองค์โอรสสู้อดออม ครั้นพลบค่ำทำรักนางยักษ์ร้าย ประคองกายกอดแอบแนบถนอม ชื่นแต่หน้าอารมณ์นั้นกรมกรอม แต่คิดอ่านหว่านล้อมจะล่อลวง ไม่เห็นช่องตรองตรึกนึกวิตก ทุกข์ในอกนั้นสักเท่าภูเขาหลวง พระกอดลูกน้อยประทับไว้กับทรวง ให้เหงาง่วงงีบหลับระงับไป ฯ * ฝ่ายผีเสื้อเมื่อจะจากพรากลูกผัว แต่พลิกตัวกลิ้งกลับไม่หลับไหล ให้หมกมุ่นขุ่นคล้ำในน้ำใจ จนเสียงไก่แก้วขันสนั่นเนิน พอม่อยหลับกลับจิตต์นิมิตต์ฝัน ว่าเทวัญอยู่ที่เกาะนั้นเหาะเหิน มาสังหารผลาญถ้ำระยำเยิน แกว่งพเนินทุบนางแทบวางวาย แล้วอารักษ์ควักล้วงเอาดวงเนตร สำแดงเดชเหาะกลับไปลับหาย ทั้งกายสั่นพรั่นตัวด้วยกลัวตาย พอฟื้นกายก็พอแจ้งแสงตวัน จึงก้มกราบบาทบงสุ์พระทรงศักดิ์ แล้วนางยักษ์เล่าตามเนื้อความฝัน ไม่เคยเห็นเป็นวิบัติอัศจรรย์ เชิญทรงธรรม์ช่วยทำนายร้ายหรือดี ฯ * พระฟังนางพลางนึกคนึงหมาย ซึ่งฝันร้ายก็เพราะจิตต์เราคิดหนี เห็นจะไปได้ตลอดรอดชีวี แต่นางผีเสื้อนั้นจะอันตราย พอได้ช่องลองลวงดูตามเล่ห์ สมคะเนจะได้ไปดังใจหมาย จึงกล่าวแกล้งแสร้งเสเพทุบาย เจ้าฝันร้ายนักน้องต้องตำรา อันเทวัญนั้นคือมัจจุราช จะหมายมาดเอาชีวิตริศยา แล้วเสแสร้งแกล้งทำบีบน้ำตา อนิจจาใจหายเจียวสายใจ แม้สิ้นสูญบุญนางในปางนี้ ไม่มีที่พึ่งพาจะอาไศรย จะกอดศพซบหน้าโศกาไลย ระกำใจกว่าจะม้วยไปด้วยกัน นึกจะใคร่เสดาะพระเคราะห์เจ้า พอบันเทาโทษาที่อาสัญ เหมือนงอนง้อขอชีวิตแก่เทวัญ กลัวแต่ขวัญเนตรพี่จะมิทำ ฯ * นางผีเสื้อเชื่อถือรื้อประณต พระทรงยศจงช่วยชุบอุปถัมภ์ ตามตำราสาระพัดไม่ชัดคำ ช่วยแนะนำอนุกูลอย่าสูญใจ ฯ |
ฝ่ายผีเสื้อเมื่อจะจากพรากลูกผัว แปล
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 ihoctot Inc.
