กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ. ในป่าแห่งหนึ่ง ในสมัยที่ป่าไม้บนโลกยังอุดมสมบูรณ์ และการตัดไม้เพื่อมาทำฟืนเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้ทำให้ธรรมชาติเสียหาย ชายตัดไม้คนหนึ่ง...เข้าไปตัดฟืนในป่า ขณะที่กำลังใช้ขวานฟันต้นไม้อยู่นั้น เผอิญเขาทำขวานพลัดตกลงไปในสระน้ำ คนตัดไม้ : โธ่...โธ่...โธ่…ข้าจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ขวานหล่นหายลงไปในน้ำอย่างนี้ ข้าจะทำมาหากินอะไรได้อีก มีขวานเล่มเดียวซะด้วย เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงคร่ำครวญของคนตัดไม้ ก็อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น เทพารักษ์ : มีปัญหาอะไรหรือเจ้าคนตัดไม้ แล้วเทพารักษ์ ก็เอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดไม้ ซึ่งเป็นขวานที่ทำจากเงิน คนตัดไม้ :
โอ...ท่าน...นี่มันขวานเงิน ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง คราวนี้เป็นขวานที่ทำจากทอง เทพารักษ์ : ขวานทองนี่ ใช่ของเจ้าหรือไม่ กล่าวเสร็จแล้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป คนตัดไม้ นำขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ้านด้วยความดีใจ มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งถามว่า ได้ขวานเหล่านี้มาได้อย่างไร คนตัดไม้จึงเล่าให้ฟัง เรื่องที่ทำขวานหล่นลงน้ำ และมีเทวดามาช่วย คนตัดไม้ : ข้าไปเจอเทวดา เทวดาท่านดีใจมากเลย ข้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านก็มางมขวานให้ แล้วก็จัดโปรโมชั่น ให้ขวานเงินกับขวานทองแก่ข้าอีกด้วย เพื่อนบ้านได้ฟังดังนั้น ก็อยากได้บ้าง จึงเข้าไปในป่า ทำทีหาฟืน ตัดไม้พอเป็นพิธี แล้วก็โยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ เพื่อนบ้าน : ฮือ...ฮือ...ฮือ... คราวนี้ข้าหมดทางหากินแน่ ๆ มีเทพารักษ์อยู่แถวนี้ บ้างมั้ยนี่ ช่วยมางมขวานให้ข้าหน่อย และแล้ว เทพารักษ์ปรากฏตัวขึ้น และอาสางมขวานให้เช่นเคย เทพารักษ์ : ทำไมหมู่นี้ คนเราสับเพร่า ทำของหล่นบ่อยจริง เอ้า ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ? พูดแล้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพื่อนบ้านคนนั้น ก็ไม่ได้รับขวานเก่าๆ กากๆ ของตน ที่ตกลงไปในสระคืนอีกด้วย เทพารักษ์ : หมดโปรโมชั่น นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความซื่อสัตย์ ย่อมนำพาความจำเริญมาให้ และ โลภมากมักลาภหาย นิทานที่ ๓๐ เรื่อง เทพารักษ์กับคนตัดไม้  ยังมีชาวป่าผู้หนึ่ง ขณะที่ตัดต้นไม้อยู่ริมลำธาร ทำขวานหลุดมือพลัดตกจมหายไปในน้ำ ตัวเป็นคนว่ายน้ำไม่เป็น ครั้นจะลงไปงม ก็กลัวจมน้ำตาย ไม่รู้ที่จะทำประการใด ก็ลงนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ริมลำธารนั้น เทพารักษ์ที่เป็นผู้รักษาลำธารมีความสงสาร จึงมาปลอบโยนเอาใจให้หยุดร้องไห้ แล้วก็ลงไปงมเอาขวานทองขึ้นมาส่งให้เล่มหนึ่ง ชายผู้นั้นเห็นว่า ไม่ใช่ขวานของตน ก็ไม่รับเอา จึงบอกไปแก่เทพารักษ์ว่า "ขวานของข้าพเจ้าไม่ใช่เล่มนี้" เทพารักษ์ก็วางขวานนั้นเสีย ลงไปงมให้ใหม่ คราวนี้ เทพารักษ์ถือเอาขวานเงินขึ้นมาส่งให้ ชายผู้นั้นก็ไม่รับอีก ยืนยันว่า ไม่ใช่ขวานของตนอยู่นั่นเอง ครั้งนี้ เทพารักษ์งมเอาขวานเหล็กเล่มที่ตกน้ำนั้นขึ้นมาให้ ชายผู้นั้นก็ดีใจ ยกมือขึ้นไหว้แล้วรับเอา เทพารักษ์เห็นชายผู้นั้นเป็นคนซื่อสัตย์ จึงเลยยกขวานเงินและขวานทองทั้งสองเล่มนั้นให้ด้วย เมื่อชายผู้นั้นกลับบ้าน เพื่อนบ้านใกล้เคียงได้รู้เรื่องที่ได้ขวานเงินขวานทองเพราะขวานตกน้ำ ก็พากันเล่าลือต่อ ๆ กันไป ยังมีชายอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นสหายของชายสัตย์ซื่อผู้นั้น เมื่อได้ทราบข่าวเล่าลือ นึกอยากจะใคร่ได้ขวานเงินขวานทองบ้าง จึงฉวยขวานของตนเข้าป่าไปที่ข้างลำธารนั้น ทำทีดังว่าตัดไม้ แล้วก็เหวี่ยงขวานลงไปในน้ำ แกล้งทำเป็นนั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างลำธาร ในมิช้ามินาน เทพารักษ์องค์นั้นก็มาปลอบโยนดังเช่นที่ทำกับชายผู้สัตย์ซื่อคนก่อน แล้วก็ลงไปดำเอาขวานทองขึ้นมายื่นให้ ถามว่า "นี่ขวานของเจ้าหรือมิใช่" ชายผู้นั้นแลเห็นขวานทองก็ดีใจ รีบตะลีตะลานรับว่าเป็นขวานเล่มที่ตนทำตกน้ำในทันที เทพารักษ์จึงว่า "เมื่อเจ้ารักจะประพฤติเป็นคนไม่ซื่อสัตย์สุจริตอยู่ดังนี้ ก็อย่าเอาขวานทองเล่มนี้เลย ถึงขวานเล่มที่ทำตกน้ำ ข้าก็จะไม่งมให้ด้วยเหมือนกัน" พอว่าดังนั้นแล้ว เทพารักษ์ก็หายไปกับทั้งขวานทอง เหลือแต่ชายผู้นั้นนั่งแลตะลึงอยู่คนเดียว * * * นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หาประโยชน์ด้วยความซื่อสัตย์แน่นอนดีกว่าหาด้วยความเท็จ |
เนื้อเรื่องเทพารักษ์กับคนตัดไม้
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 ihoctot Inc.
